Hún er silki og stál.
Hún er stórsjór og bál.
Hún er happ mitt í hendi.
Hún er hjarta míns mál.
Þegar heimur og drótt
höfðu loks um sig hljótt,
í fannfergi hugans
ég fann hana í nótt.

Það var dimmt, það var dögg
og í dreyranum lögg.
En ég fann hvernig hjartað
sló högg eftir högg.
Þar sem áður var tóm
eru nú aðeins blóm.
Í kuldanum ástin
hún kvað upp sinn dóm.

Það er ólýsanlegt,
já og alls engu líkt,
- þá sjaldan menn komast
í tæri við slíkt -
hversu öflug hún er,
hversu hreint ótrúleg.
Hvað hún örvar og sefar
í senn. Trúðu mér.

Það var hvasst, úfinn sær.
Það var nýfallinn snær.
Þó var innra með mér
aðeins andvari vær.
Já, ég vissi sem var.
Og ég skynjaði þar
í mjöllinni hitann
sem með sér hún bar.

Dag eftir dag eftir dag
eru óteljandi sálir sárar víst.
Dag eftir dag eftir dag
hverfur sól. En síðan styttir upp,
styttir upp á ný.

Ný er dagur á ný.
En í kvöld aftur sný
ég til fundar við þig
þar í rökkrinu, því
þegar dagur og nótt
höfðu loks um sig hljótt
í fannfergi hugans
ég fann hana í nótt.

Í fannfergi hugans
ég fann þig í nótt.