Austfjarðaþokan yfir láð og lög
læðist sínum mjúku daggarfótum,
þögul hylur fell og tind og daladrög,
dimmust er hjá brekkurótum.

Sveipar döggvum hlíð og græna grund,
geymir lítinn bát á fiskimiði.
Kyrrlát inn í brjóst og Austfirðingsins lund,
andar sínum dula friði.

Hún glettist stundum vegfarendur við,
og vakið getur þeirra reiði,
er hennar vegna hafa verða bið
um hánótt upp á Fjarðarheiði.

Hurðinni laumaðu loku frá
og læðstu út í vorkvöldið hýr á brá.
Austfjarðarþokan er engri þoku lík,
hún er elskendum góð og skilningsrík.

Spor þeirra felur á grænni grund
með glitrandi döggvum um óttustund.
Náttlangt hún hylur velli, vötn og gil,
en víkur fyrir sólinni um dagmálabil.